Dat kleine geluk.
Wat vaak verborgen zit in een klein hoekje, maar je hard weet te raken. Dat geluk dat je overweldigt met een gevoel van miljoenen kleine lichtjes die branden in je buik, maar je geen idee hebt waar het vandaan komt.
Het is dat kleine geluk dat je voelt bij het ruiken van een bekende geur. Eentje die je ergens aan doet denken. Iets leuks, van lang geleden. Of een herinnering waar je hardop om moet lachen. In je eentje, in een volle bus. En dat dan niemand begrijpt waarom je lacht, want er is niets grappig gebeurd. Als ze toch eens wisten wat jij voor je zag.
Het is dat geluk dat niet gestolen kan worden, omdat het te klein is om te pakken. Dat geluk dat niets kost, omdat het niet tastbaar is. Dat te klein is om rond te vertellen en onbegrijpelijk voor velen. Wat op het ene moment het meest kostbaarste ooit lijkt en je daarna weer vergeten bent. Dat kleine geluk dat je nooit kunt kweken, omdat je niet echt weet waar het nu precies vandaan komt. Maar dat het kriebelt vanbinnen, dat zal je nooit ontkennen.
Het is dat geluk dat je nooit zou kunnen verkopen, omdat iedereen zijn eigen soort heeft. En vind je iemand met hetzelfde soort geluk als jij, dan kom je daar pas achter op onverwachte, intieme momenten. Of in goede gesprekken, maar nooit in een etalageruit. Mocht je het wel kunnen verkopen zal het nooit in de uitverkoop gaan of in prijs stijgen. Het is hooguit aan te trekken met verlangen, maar pas op, met teveel verlangen schrik je het af. Dan kruipt dat kleine geluk verder in een hoekje. Zo ver, dat je het nooit meer kunt vinden. En uiteindelijk word je gefrustreerd van het constant moeten zoeken, wat het geluk nog verder wegjaagt.
Het is dat kleine geluk dat er altijd is, maar je niet altijd kunt zien. Wat je nooit hoort, omdat het niet bestemd is om zelf te schreeuwen, maar wel om het jou te laten doen. Wanneer je het vindt dan. Nee. Wanneer het jou vindt.
Dat kleine geluk. Wat ik in een potje zou willen stoppen, om iedere dag even aan te ruiken. Als vervanging van een etherische olie of een vitaminepil.
Het is dat kleine geluk. Wat eigenlijk nooit een eindzin kan hebben, omdat het zich hooguit verplaatst, maar nooit echt weggaat.