Wanneer ik vroeg in de ochtend achter mijn scherm kruip om de dag te beginnen hoor ik de vogeltjes fluiten. Ik denk aan de lente. Het leukste seizoen van het jaar als je het mij vraagt. Ik heb een onvoldoende geuite liefde voor de flirterigheid van de lente. Alsof het je stiekem influistert dat er iets moois staat te wachten, iets spannends en je hoeft er niet eens wat voor te doen, behalve ernaar uitkijken. Het is alsof een prachtig persoon je van een afstandje een glimlach toewerpt, wanneer plots bekende geuren je neus binnendringen. Je herkent ze ergens van, van niet al te lang geleden. Beelden van blote voeten in het zand, blote huid en cocktails met een parasolletje spelen met je visie, waarna je merkt dat je niet meer hetzelfde bent als daarvoor. Het verlangen is ingezet. Het verlangen is aangewakkerd bij de eerste smaken van een zoete zomer en blijft gerust een paar maanden hangen.
De eerste lentedagen voelen als een prille liefde waar je geen genoeg van kunt krijgen. Waar je een continue dankbaarheid voor voelt en je vult met een energie die je nooit intrinsiek kunt evenaren. Je hart vult zich met hoop dat het dit jaar een mooie zomer gaat worden. Vol passie, lieve glimlachen, warme dagen en herinneringen om jaren op te teren. Maar hoe dichter we bij de onthulling van de werkelijkheid komen, wordt er geantwoord met een grauwe gloed over een zomerse datum. Zomerse momenten waar je naar hebt uitgekeken, maar die je van een koude kermis thuis laten komen.
Na haar ingang vormt ze zich, deelt ze zich in en kom je erachter dat ze geen rekening houdt met jouw opgebouwde verlangen. Je ziet een wreedheid waar je al bekend mee bent van eerdere jaren, maar die je opzettelijk bent vergeten. Ze speelt met je door je soms precies te geven waar je naar verlangt, maar het zonder twijfel wegneemt wanneer het haar uitkomt. Je bent niet bestand tegen haar. Ze geeft en neemt wanneer het haar uitkomt en je beseft opnieuw dat je puur een pion bent in haar schaakspel, waarin een warme, zwoele zomer de hoofdprijs is. Je kunt alleen maar afwachten en hopen op het beste.
En dan ineens… herinner je je hoe blij je eerst was. Je herinnert jouw vreugde van het verlangen en de lichtheid die je voelde op de eerste lentedagen. Toen je nog kon verlangen en niet geconfronteerd werd met de werkelijkheid van doorregende festivaltentjes en het vieren van de avond op het terras, warm gehouden door een spijkerjas.
En ergens is daar de gedachte, dat eigenlijk het allermooiste aan de Nederlandse zomer, de lente is.